قبل از همه باید به چند ابهام پاسخ بدم...در پست قبلی منظور من از صمیمیت با آدمها جداشدن از خداوند نبود چون هیچکس برای دل ما سنگ صبوری مثل خدا نمیشه چون فقط خداست که از تمام ذره ذره های وجودیمون خبر داره اما چون خداون مثل ما جسم نداره که جواب حرفامونو بده ما بصورت ذاتی بدنبال یک شنونده از جنس خودمون میگردیم اما باید گفت هیچوقت نباید همه چیزو به انسانها گفت چون در تمام مسائل انسانها ظرفیت شنیدن اسرار ما رو ندارن...اما با این حال این خوبه که آدم در بعضی مسائل به بعضی آدمها اعتماد کنه البته فقط به آدمهایی که امتحانشونو پس دادن ...چون اعتماد یه طرفه فایده نداره و باید هر دو طرف بهم حداقل 90 درصد اعتماد داشته باشند ...و یه ابهام دیگه که برای بعضی دوستان پیش اومده بود صداقت چشمها بود و باید بگم اگه ما شناخت درستی از نگاه صادقانه داشته باشیم حتما میتونیم نگاه آدمهارو بشناسیم...البته این به تنهایی ممکن نیست و باید ابتدا دیگرانو امتحان کنیم و ببینیم واقعا با ما رو راست هستن یا نه؟؟؟شناخت آدمها به این راحتی ممکن نیست ومن خودم بارها درمورد دیگران اشتباه کردم و سر قضایایی فهمیدم هیچکس100 درصد مثل من نیست و...پس باید مدتی بگذره تا آدمها خودشونو به ما ثابت کنن...
بگذریم و بریم سر اصل مطلب:
امااولین شخصیتی که میخوام باهاتون درموردش حرف بزنم شخصیت انسانهای مرموزو درون گراست...این اشخاص بیشتر از حرف زدن با دیگران با خودشون حرف میزنن...افرادی هستن که هیچکسو لایق اعتماد کردن نمیدونن و همیشه به این فکر میکنن که اگه با کسی دردو دل کنن سو استفاده میکنه و بخاطر همین همیشه سعی میکنن در پشت نقاب بیخیالی خودشونو مخفی کنن و به دیگران نشون بدن که به هیچکس نیاز ندارن... این آدمها احساس میکنن جدا از بقیه هستند وهیچکس مثل اونها فکرنمیکنه و اگرهم کسی با خصوصیات خودشون پیدا کنن بهش اعتماد نمیکنن...در کل نسبت به اطرافیانشون بد بین هستن...اما این اشخاص هر از گاهی کم میارن و سرمسائل کوچیک اونقدر گریه میکنن که حد نداره و بخاطر همین دیگرانو متعجب میکنن...در اصل گریه ی اونها بخاطر چیزهاییه که فکر میکنن فقط اونها میفهمن و دیگران درک سطحی دارن...افراد مرموز همیشه بدنبال یک زندگی متفاوت و هیجان انگیز هستن و از زندگی روزمره متنفرند...
اما نظر من در مورد این افراد:به نظر من این خوبه که آدم به هر کسی اعتماد نکنه و خودم جدیدا فهمیدم که همیشه دیگران اونطور که ما فکر میکنیم نیستن و این علاقه ی زیاداز حده که باعث میشه انسان درست فکر نکنه و عیبهای دیگرانو نبینه اما نباید هیچوقت چشمامونو به روی همه ی انسانها بست خیلی وقتها برای خودم پیش اومده که از چیزی شدید ناراحت بودم و همین که با کسی دردو دل کردم دیگه اون مسئله برام ناراحت کننده نبود و ...در کل به نظرم همه ی انسانها یجورایی مرموزند چون خداوند برای ما جایی به نام دل قرار داده که بعضی چیزارو باید اونجا دفن کرد و بعضی حرفها زمینی نیست...
خلاصه همیشه همه ی آدمها حرفهایی برای نگفتن دارن و این باعث میشه مرموز به نظر بیان...
امیدوارم از این مطلبم خوشتون اومده باشه منتظر پست بعدیم باشید...
+
نوشته شده در یکشنبه چهارم مهر ۱۳۸۹ ساعت 12:38 توسط مغزمتفکر |