ممکن است روزی شخصی به شما بگوید که عضلات تان سرعت و قدرت ضربه تان را تعیین نمی کند، بلکه کیفیت سیستم عصبی تان تعیین کننده ی این عوامل است. ممکن است همان شخص به شما بگوید آنچه سیستم عصبی تان انجام نمی دهد، کلید اصلی است.
تحقیقات نشان داده است که مشت نشانه ی حرکتی سریع است که در واقع ممکن است باعث کاهش فعالیت عضله شود تا افزایش آن. به این پدیده ی کمتر شناخت شده "دوره ی خاموش قبل از حرکت" می گویند و شما را قادر می سازد تا سریع تر و قوی تر ضربه بزنید.
یکی از ویژگی های هنرمندان رزمی ماهر، توانایی در ضربه زدن (ضربات دست و پا) بدون اعلام کردن و نشانه دادن است. آنها از یک موقعیت آماده در حرکت استفاده می کنند. حمله شان به حدی ناگهانی و آرام است که گویی خود به خود ظاهر می شوند.
وقتی افراد تازه کار حمله می کنند، داستان فرق می کند. عمدتا حرکت آنها از چند متری دیده می شود، زیرا آنها قبل از انجام تکنیک، یک حرکت متقابلی یا تمام کننده انجام می دهند. هدف از این حرکت متقابلی، به کار انداختن عضلات اصلی قبل از شروع حمله است. وقتی این حرکت شروع می شود، این عضلات در حالت انقباض شدید قرار می گیرند و یک حمله ی قدرتمند به وجود می آورند.
حرکت متقابلی مکانیزمی طبیعی است که برای ایجاد عملی سریع و قوی طراحی شده است، اما در هنرهای رزمی نقطه ی ضعفی دارد، زیرا حرکت را آشکار می کند. برای ایجاد حمله فقط با حرکت جلو، تمرین نسبتا زیادی لازم است، و حتی برای ایجاد حمله ای قوی به تلاش و تمرین سخت تر نیاز است.
خوشبختانه، بدن انسان ماشینی عالی است که قابلیت تطبیق تقریبا هر شرایطی که بر آن تحمیل شده است را دارد. وقتی شما بدون این مزیت حرکت متقابلی حمله می کنید، می توانید با استفاده از دوره ی خاموش قبل از حرکت، جبران کنید.
برای درک بهتر این دوره (دوره ی سکوت قبل از حرکت)، امتحان یک ضربه مشت در یک جلسه مبارزه معمولی و تشخیص اینکه کدام عضلات درگیر است، ممکن است مفید باشد. هنگامی که در حالت ایستاده با حریف روبه رو شوید، عضلات تان در مبارزه با اثرات جاذبه ی زمین در حالت انقباض نسبی هستند. کشش و فشار بیش از حد شما را خسته می کند و عملکرد تان را کند می کند و کشش خیلی کم نیز بازوهایان را ضعیف می کند.
بنابراین وقتی دستان تان را برای حمله یا دفاع بالا می برید، ندانسته به حریف تان اطلاع می دهید. وقتی تصمیم می گیرید ضربه ی محکم و سریعی بزنید، هیچ فرصتی را از دست ندهید. مغز شما این پیام را از طریق عصب های حرکتی به نخاع تان و در نهایت به فیبرهای عضلانی فردی تان می فرستد. اگرچه، ممکن است آنچه اتفاق می افتد، همانی نباشد که انتظارش را داشته اید.
در طول این تغییر از حالت ایستاده (نشسته) ثابت به حرکت سریع، عضلات تان ممکن است در واقع خاموش شوند یا حالت منقبض شان متوقف شود. این سکوت یا " خاموشی" یک دهم ثانیه طول می کشد، اما باعث می شود فیبرهای عضلانی تان نه به صورت تدریجی، بلکه همزمان و به طور ناگهانی منقبض شوند. این هم زمانی مهم است، زیرا چرخش عضلانی بزرگی ایجاد می کند، که ایجاد سریع نیرو را فراهم می کند. تاثیر نهایی این هم زمانی، پرتاب دست به طرف هدف با قدرت زیاد و بدون بروز نشانه است. (این عمل بروز دادن که به آن تلگراف زدن نیز می گویند، یعنی از روی حرکات و غیره نیت خود را به طور ناخودآگاه هویدا کردن).
طبق تحقیقات، مدت زمان سکوت قبل از حرکات در هر زمانی اتفاق نمی افتد. معمولا، فقط در طول حرکاتی که حداکثر نیرو دارند و شامل بارهای خیلی سنگینی نیستند. به علاوه، این سکوت اغلب در ورزشکارانی که بسیار ماهرند، روی می دهد.
شواهدی وجود دارد که زمان سکوت قبل از حرکت یک مهارت یاد گرفتنی است، چون افرادی که برای ایجاد این حالت آموزش دیده اند، می توانند میزان وقوع آن را افزایش دهند. مهم تر اینکه، تحقیقات نشان داده است افرادی که در یادگیری ایجاد این حالت (زمان سکوت قبل از حرکت) موفق ترین اند، تمایل دارند بزرگ ترین پیشرفت ها را با سرعت اندام نشان دهند.
در حال حاضر، مکانیزم های فیزیولوژیکی در مورد وجود زمان سکوت قبل از حرکت مشخص نیست و تاثیرات خاص روی انجام آنا هنوز بررسی نشده است.