اين که شاعران به واسطه برخورداري از يک موهبت دروني و هنر باطني از ديگران متمايز هستند، امري بديهي به نظر مي رسد؛ ليکن بسياري اوقات به همين تلقي بسنده نشده است، بلکه شاعران زبان به تمجيد و تعظيم مبالغه آميز خود گشوده اند. از آنجا که خودستايي و خودبرتربيني _ يا به تعبير روان شناختي نارسيسم _ از مقوله هاي مورد توجه روانشناسان است، در يک پژوهش تطبيقي از نظر هنري به واکاوي خودستايي شاعرانه حافظ و متنبي پرداخته شد. آنچه در مقام تمايز ميان خودبرتربيني حافظ و متنبي به وضوح به چشم مي خورد، اين است که حافظ صرفا شخصيت هنري خود را مي ستايد و آن، از طريق صنعت تجريد و به واسطه لطافت هنري مورد قبول خواننده و مخاطب نيز واقع مي شود. در حالي که متنبي به زبان متکلم و ضمير مالکيت، شخصيت حقيقي و هنري خود -هر دو- را مي ستايد و اين بعد بيشتر نشان از خودستايي و خودبرتربيني و تکبر دارد. به هر ترتيب، آنجا که از خودستايي شاعر در مذاق مخاطب خوش مي آيد، آن را زيرمجموعه نارسيسم هنري قرار داديم که از پديده خودشيفتگي به عنوان يک اختلال رواني، متمايز است.