هنگامی که عشق به شما اشارتی کرد، ازپی اش بروید
هرچند راهش سخت و ناهموار باشد.
هنگامی که با بال هایش شما را در برمیگرد، تسلیمش شوید
گرچه ممکن است تیغ نهفته در میان پرهایش مجروحتان کند
وقتی با شما سخن می گوید باورش کنید
گرچه ممکن است صدایش رویاهاتان را پراکنده سازد،
همانگونه که باد شمال باغ را بی بر می کند.
زیرا عشق همان گونه که تاج بر سرتان می گذارد، به صلیبتان می کشد.
همان گونه که شما را می پروراند، شاخ و برگتان را هرس می کند.
همان گونه که از قامتتان بالا می رودو نازکترین شاخه هاتان را که در آفتاب می لرزند نوازش میکند،
به زمین فرو می رود و ریش هاتان را که به خاک چسبیده اند می لرزاند.
عشق، شما را همچون بافه های گندم برای خود دسته می کند.
می کوبدان تا برهنه تان کند.
سپس غربالتان می کند تا از کاه جداتان کند
آسیابتان می کند تا سپید شوید.
ورزتان می دهد تا نرم شوید.
آنگاه شما را به آتش مقدس خود می سپارد تا برای ضیافت خداوند، نانی مقدس شوید.
جبران خلیل جبران