به گزارش خبرنگار افتخاری خبرگزاری قرآنی ايران(ايكنا)، قرآن كريم به خانواده اهميت بسيارى داده است، بنياد جامعه قرآنى بر خانواده و نقش آن نهاده شده است، از اين‌رو، به خانواده به عنوان مركز توجه احكام، حقوق و آداب اهتمام ويژه‌اى مبذول داشته و نقش و جايگاه آن را با گزاره‌ها، آموزه‌ها و دستورهاى متعدد تحكيم بخشيده است.
خانواده از اركان سه‌گانه مرد، زن و فرزند تشكيل شده و به زن به جهاتى نظرى خاص و ويژه‌اى شده تا جايگاه و نقش واقعى خود را در اين شاكله به خوبى پيدا كند، به همين دليل قرآن آيات زيادى را به مسائل زن اختصاص داده و از بيان كوچك‌ترين چيز خوددارى نورزيده است، يكى از مسائلى كه مورد توجه قرآن است آداب معاشرت با همسر و زن است.
جمله كوتاه اما گوياى: «و عاشروهنّ بالمعروف» (نساء/ 4، 9) بيانگر اين مطلب است كه هر‌گونه ارتباط، برخورد و رفتار شوهر بايد به گونه‌اى باشد كه عرف و شرع و رفتار جوانمردانه با آن موافق باشد.
پس اعمالى چون سخت‌گيرى در نفقه، آزار و اذيت يا بد‌خلقى و مانند آن‌ها، مخالف با معاشرت به معروفى است كه قرآن بدان سفارش كرده است.(تفسير المنار، محمد رشيد رضا، ج 4، ص 456; التفسير المنير، وهبة الزحيلى، ج 3 ـ 4، ص 302).
اسلام دو جنس زن و مرد را در گوهر انسانى و شرافت، يكى مى‌داند و از اين لحاظ تفاوتى بين ايشان قائل نيست، قرآن كريم تمام انسان‌ها را بدون در نظر گرفتن جنسيت و نژاد و ... داراى كرامت مى‌داند «ولَقَد كَرَّمنا بَنى ءادَمَ» (سوره اسراء، (17)، آيه 70)، اشاره به اين اصل مهم و اساسى است.
امّا در اين ميان، اكرام و احترام نسبت به زن جايگاه خاص و ممتازى دارد كه پيامبر‌اكرم(ص) در اين مورد فرموده‌اند: «ما اَكْرَمَ النِساءَ اِلاّ كَریِم وَ لا اَهانَهُنَّ اِلاّلَئيم;(علاء الدين على بن حسام الدين المتقى الهندى، كنز العمال فى سنن الاقوال و الافعال، ج 16، بيروت، مؤسسة الرسالة، 1409 هـ.ق، ص 371، حديث 44943; جلال الدين عبدالرحمن بن ابى بكر السيوطى، الجامع الصغير، ج 1، بيروت، دارالفكر، بى تا، ص 632، حديث 4102). «جز كسى كه بهره‌اى از كرامت برده باشد، زنان را احترام و اكرام نمى‌كند و به زنان، اهانت نمى‌كند مگر انسان پست».
و نيز امام‌صادق(ع) به نقل از پدر بزرگوارشان مى‌فرمايند: «مَنِ اتَّخَذَ امراةً فليكرِمْها فإنّما الْمَرأَة لُعبةٌ فَمَنِ اتّخَذَها فَلا یُضَیِّعها;(محمدباقر المجلسى، بحارالانوار، ج 100، پيشين، باب 2، ص 224، حديث 5). هر كس زنى بگيرد، بايد احترامش كند. زن شما لعبت و دلبر است، هر كسى لعبتى به دست آورد، نبايد آن را ضايع سازد».
از ديدگاه اسلام، زن ميهمان محترمى است، كه اكرام و احترام نسبت به او لازم و ضرورى است، چه زمانى كه او دخترى در خانه پدر است و چه زمانى كه همسرى در كنار شوهر و يا مادرى مهربان براى فرزندان باشد كه در همه حالات فوق توصيه‌هاى فراوانى در روايات يافت مى‌شود كه دليل بر لزوم احترام و اكرام نسبت به او است.
در حديث ديگرى وارد شده كه پيامبر‌اكرم(ص) فرمودند: «الا خيركم خيركم لنسائه و انا خيركم لنسائى; (محمدبن حسن الحر العاملى، وسائل الشيعه، ج 20، پيشين، باب استحباب الاحسان الى الزوجه، ص 171، حديث 11; محمدبن على بن الحسن ابن بابويه القمى، من لايحضره الفقيه، ج 3، پيشين، باب حق المراة على الزوج، ص 320، حديث 14). بهترين شما مردى است كه با زنش خوش رفتارتر باشد و من از همه شما نسبت به زنانم خوشرفتارترم».
در حقيقت سيره عملى نبى مكرم اسلام(ص) نيز به خوبى نشان مى‌‌دهد كه ايشان در نهايت احترام با زنان، خصوصاً دختر گرامی‌شان حضرت فاطمه(س) و همسرانشان، رفتار مى‌كردند كه رفتار و گفتار ايشان در حقيقت ترسيم‌كننده نگاه اسلام به زن است كه زن را از موجودى پست و فاقد روح انسانى در عصر جاهليت به انسانى صاحب كرامت، تبديل كرد.
باشد كه همه مسلمانان با توجه به اين مستندات راه درست برخورد با خانواده و همسر را پيش گرفته و بنيان خانواده خود را محكم‌تر كنند.