دوستی یعنی چه و چرا هر انسانی به دوستان خوب نیاز دارد

دوستی یعنی چه و چرا هر انسانی به دوستان خوب نیاز دارد را از سایت نکس 98 دریافت کنید.

دوست و دوستی;مفهوم دوست و دوستی (قسمت اول)

دوسـت، یـعـنـی رفیق، همدم، همراه، یار، مددکار، معشوق، محبوب، مهربان، ضد دشمن.

دهـخـدا بـه نقل از محققان مختلف می نویسد: دوست، یعنی محب، یک دل، یـک رنـگ، خـیرخواه، یار، رفیق، مانوس، آشن، هم دل، مقابل دشـمـن، آن که نیک اندیشد و نیک خواهد، مقابل دشمن که بداندیشد و بـد خـواهـد. ظـاهرا در اصل (دوس) بوده که به معنای چسبیده و پـیـوستن به چیزی است و به مرور ایام از معنای اصلی مهجور گشته و به معنای ماخوذ شهرت گرفته است.

دوستی، یعنی یاری، رفاقت، محبت و عشق، نزدیکی، هم دلی و هم دمی بین دو نفر بدون وجود رابطه خویشاوندی سببی یا نسبی.

دوسـتی (حالت و صفت، و عمل دوست، محبت، یگانگی، صداقت و مودت و خـیـرخـواهـی، رفـاقت و یاری و مهر، خلاف خصومت و مقابل دشمنی و عداوت و بغض است.)1

دوستی، رابطه ای است کامل تر و برتر از معاشرت ساده و هم زیستی مـعـمـولـی. یک فرد ممکن است در محیط زندگی، یا محل کار، یا سر کـلاس بـا افـراد مختلف برخورد داشته باشد بدون این که بین او و آنـان صـمـیمیت و هم دلی و همراهی وجود داشته باشد; چنین رابطه ای را دوسـتـانه نخوانند. دوستی گوهری است گران سنگ و ودیعه ای اسـت الـهـی، رابـطـه ای است از عمق دل و جان و وحدت آفرین، که انـسـان هـا را بـه هـم پـیوند داده، دل سوز یک دیگر و هم دم و همراه می سازد و در غم و شادی ها شریک و دم ساز می کند.

امـیـرمـومـنـان علی(ع) می فرماید: (الاصدقاء نفس واحده فی جسوم مـتـفرقه2; دوستان، یک روح اند در جسم های جدا جدا و گوناگون.)

نیاز انسان به دوست

نسان موجودی است اجتماعی که عشق و علاقه به زندگی توام با رفاقت و دوسـتـی و انـس بـا دیگران یکی از ضرورت های سازمان وجودی او اسـت. حـضرت علی(ع) می فرماید: (من فقد اخا فی الله فکانما فقد اشـرف اعضائه3; کسی که دوست پاک ضمیر خود را که برای خدا با وی پـیـونـد دوسـتـی داشته از دست بدهد، مثل این است که شریف ترین اعـضـای بدن خود را از کف داده است). و باز می فرماید: (الغریب مـن لـیـس له حبیب4; غریب کسی است که او را دوست نباشد.) احساس نـیاز به معاشرت صمیمانه و هم دلی و همراهی با دیگران، علاوه بر ایـن کـه یکی از جلوه های زندگی اجتماعی به شمار می رود، ندایی اسـت بـرخـاسـته از اعماق وجود انسان که او را به ایجاد ارتباط دوسـتـانـه و تـماس با هم نوع فرا می خواند. هیچ انسانی با قطع پـیـونـدهـای دوسـتـانه و بریدن از هم نوع و انزواگرایی و گوشه گـیـری، احـسـاس آرامش نمی کند. اگر در مواردی خاص دیده می شود بـرخـی افراد به انزواطلبی که نوعی بیماری است و یا زندگی فردی روی می آورند، بدون شک علت یا علل آن را باید در جایی دیگر جست وجـو کرد. به همان میزان که انسان از ارتباط دوستانه با دیگران همراه با صفا و صمیمیت و یک رنگی لـذت می برد و احساس آسایش و راحتی می کند، از تنگناهای ناشی از فقدان زندگی جمعی و قطع رشته مودت و دوستی با دیگران رنجور و آشـفـتـه و مـضطرب می گردد.

هیچ چیز برای انسان غم انگیزتر و آزاردهـنـده و کشنده تر از این نیست که احساس کند در این دنیای پـهناور، یکه و تنها است و هیچ قلبی برای او نمی تپد.

البته پر واضـح اسـت کـه هـر نوع رابطه دوستانه از چنین خاصیتی برخوردارنـیـست; بسیارند افرادی که به علت ناآشنایی با معیارها و مشخصه هـای یک معاشرت و رابطه دوستانه سالم، با افرادی ناباب که نقاب دوسـتـی بر چهره داشته اند،طرح دوستی ریخته و زندگی را بر خود نـاگـوار و سرمایه های وجود خویش را به تباهی کشیده اند.

دوستی و مـعـاشرت صمیمی و سالم نشانه هایی دارد که در بخــش های بعد به آن اشـاره خـواهـیـم کـرد.

وانـگـهی مسئله دوست برای نوجوان کـه خـصـوصیات دوران کودکی را پشت سر گذاشته و با ورود به مرحله ای نو در آستانه زندگی جمعی و فعالیت های اجتماعی قرار گرفته است،از اهمیت بیش تری برخورداراست.

در دوران نـوجـوانی، نیاز به دوست از هر دوره ای محسوس تر است. نـوجـوانان با ورود به مرحله ای جدید از زندگی و قدم گذاشتن به مـحـیـطـ اجـتـمـاع براساس اقتضای سن و برای تکمیل شخصیت و نیز بـرآوردن نـیـاز طـبیعی و میل باطنی خود، به گزینش دوستان خویش روی مـی آورند و نوعا به لحاظ بی تجربگی و ناآشنایی با شگردهای دشـمـنـان دوست نم، در معرض دشوارترین و حساس ترین شرایط قرار مـی گـیـرنـد و ایـن وضعیت می طلبد که اولا: خود نوجوانان مسئله دوسـت را جدی بگیرند و به دور از انگیزه های زودگذر و با آگاهی کـامـل، درهای دوستی را بر روی دیگران بگشایند و ثانیا: بزرگان با تجربه که چنین مراحل دشواری را پشت سرگذاشته اند، دوستانه و بـدون تـحـمیل عقیده و یا اعمال سلیقه های تعصب آمیز غیر منطبق بـا شـرایـطـ و واقعیت های موجود، آنان را در گذر از این مرحله بـحـرانی و در راستای تامین این نیاز طبیعی و مشروع مدد رسانده و همراهی کنند.

اهمیت دوست

هـمان طور که بدن انسان از خوراکی های گوناگون تاثیرپذیر است و نـیـرو مـی گـیرد، روح و روان او نیز از راه های مختلف از جمله مـحـیط زندگی و مصاحبت و همراهی با دوستان، صفات زشت و زیبا را کـسـب مـی کند. هرگز نمی توان موفقیت ه، پیروزی ه، شکست ها و نـاکـامـی هـای زندگی را بدون ملاحظه جاذبه های محیط بررسی کرد. اثـرات مـحـیـطـ به همان میزان در شخصیت اخلاقی و اجتماعی افراد دخیل اند که تربیت و توارث در این زمینه ایفای نقش می کنند.

پـیـامبر اکرم(ص) می فرماید: (المر علی دین خلیله فلینظر احدکم مـن یـخالل5; هرکس به طریق و روش دوست خود است، پس هریک از شما باید ببیند با چه کسی دوست می شود.)

اسـتـاد شـهید مرتضی مطهری(ره) در این زمینه می فرماید: (تاثیر مـعاشرت چه در جهت نیکی و چه در جهت بدی خیلی واضح و روشن است. آدمـی روح بـسیار حساسی دارد، زود تحت تاثیر واقع می شود. ممکن است بعضی اشخاص خودشان را گول بزنند و خیال کنند محیط و معاشرت در آن هـا تـاثـیر ندارد، ولی اشتباه است. انسان با روحی بسیار حـسـاس و قـابل تغییر آفریده شده... صلاح و فساد بدون آن که خود اشخاص بفهمند از فردی به فردی سرایت می کند.

می رود از سینه ها در سینه ها

از ره پنهان صلاح و کینه ها

هم نشین اهل معنا باش تا

هم عطایابی و هم باشی فتا

یک زمان هم صحبتی با اولیا

بهتر از صد ساله طاعت بی ریا

گر تو سنگ خاره و مرمر بوی

چون به صاحب دل رسی، گوهر شوی

حـضرت علی(ع) فرمود: سواعلموا ان یسیر الریاء شرک و مجالسه اهل الهوی منساه للایمان; بدانید که ریای کم، شرک به خدا و هم نشینی بـا هـواپـرسـتـان، فراموش خانه ایمان استز. تعبیر بسیار رسا و کـامـل همین است که علی(ع) فرمود: فراموش خانه است; یعنی انسان آن قدر تحت تاثیر دوستان و معاشران بد هست که تا وقتی که با آن هـا هست، مثل این است که او را در فراموش خانه برده اند، افکار و عـقـایـد پاک خود را موقتا از یاد می برد، مثل این است که در آن وقت هم چو افکار و عقایدی نداشته است.)6

شعری است منسوب به عدی بن زید که می گوید:

عن المرء لاتسئل و سل عن قرینه

فکل قرین بالمقارن یقتدی

اذا کنت فی قوم فصاحب خیارهم

ولاتصحب الاردی فتردی مع الردی7;

درباره خود فرد سوال نکن و از هم نشین او بپرس، چرا که هرکس در خـلـق و خـوی خـود از هـم نـشین پیروی کند. وقتی میان گروهی از انـسـان هـا بـودی بـا خوبان آن ها همراه باش و با آدم های پست مباش که همانند آنان پست شوی.)

امام علی(ع) در نامه ای به حارث همدانی می نویسد: (از رفاقت با کـسـانـی که افکارشان خطا و اعمالشان ناپسند است پرهیز کن، چرا کـه آدمـی بـه رویه و روش دوستش خو می گیرد و به افکار و اعمال وی معتاد می شود.)8

سعدی در گلستان می گوید:

پسر نوح با بدان بنشست

خاندان نبوتش گم شد

سگ اصحاب کهف روزی چند

پی نیکان گرفت و مردم شد

و نیز می گوید:

گلی خوش بوی در حمام روزی

رسید از دست محبوبی به دستم

بدو گفتم که مشکی یا عبیری

که از بوی دل آویز تو مستم

بگفتا من گلی ناچیز بودم

ولیکن مدتی با گل نشستم

کمال هم نشین در من اثر کرد

وگرنه من همان خاکم که هستم

بـی جـهـت نیست که گفته اند: آب اگر از کنار باغ ها و شکوفه ها عبور کند خوش بو و اگر از کنار لجن زار بگذرد بدبو است.

قـرآن کـریم در زمینه نقش مثبت و منفی دوست در سرنوشت انسان از قـول انـسـان هـای ستم کار در روز قیامت به هنگام روبرو شدن با آثـار و نـتایج اعمالشان می فرماید: (ویوم یعض الظالم علی یدیه یـقـول یـا لـیتنی اتخذت مع الرسول سبیلا یا ویلتی لم اتخذ فلانا خـلـیـلا9; و روزی[ خـواهد آمد] که ستم کار، دستان خود را گزد و گـویـد: ای کاش راه رسول را در پیش گرفته بودم! وای بر من، کاش فلانی را دوست نمی گرفتم.)

بـدیـن جـهت است که امام رضا(ع) از پدر بزرگوارش نقل می کند که لـقـمـان حـکـیم به فرزندش فرمود: (یا بنی اتخذ الف صدیق والالف قـلـیـل ولا تتخذ عدوا واحدا والواحد کثیر10; ای پسر! هزار دوست بـگیر در حالی که هزار دوست کم است و یک دشمن مگیر که یک دشمن، بسیار است.)

تـاثـیر دوست در زندگی و سرنوشت انسان و اهمیت آن چیزی نیست که بـتـوان آن را انـکـار کـرد. مجموع توصیه ها و هشدارهای اولیای گـرامـی اسلام در زمینه انتخاب دوست و پرهیز از معاشرت با افراد نـاشـایست، با توجه به همین موضوع ارائه شده است که در بخش های بعد به برخی از آن ها اشاره خواهیم کرد.

نشانه های دوست خوب

قـال رسـول الله(ص): (من اراد الله به خیرا رزقه خلیلا صالحا11; هـرگـاه خداوند بخواهد به کسی چیزی عطا کند، یک دوست خوب نصیبش می کند.)

سقراط می گوید: (هرکس آرزو و آرمانی دارد; یکی اسب می خواهد، و دیـگـری سـگ، سـومـی پول و چهارمی افتخار و قس علی هذ، ولی من تـرجـیـح مـی دهـم بـه جـای ایـن هـمه چیزها یک دوست خوب داشته باشم.)12

در این که داشتن دوست خوب عطیه ای الهی و یکی از آرزوهای انسان هـای خـردمند و فهمیده است، تردیدی نیست. هر انسان برخوردار از طـبـعی سلیم و فطرتی پاک، از هر طیف و گروه و صاحب هر اندیشه و مـرامـی کـه باشد، از داشتن دوست خوب لذت می برد و احساس شعف و سـربـلـندی می کند. این طور نیست که کسی از معاشرت با دوست خوب مـتـنـفـر و گـریزان باشد یا از داشتن دوست بد، مسرور و شادمان گردد. این نکته ای است اتفاقی که در آن بحثی نیست.

امـا در مـسـئله معرفی و تجزیه و تحلیل دوست خوب و ارائه نشانه هـای آن، دیـدگـاه ها متفاوت است. هر فرد و هر گروه با توجه به ارزش هـا و مـکـتـب و آیین مورد قبول خود و برداشتش از زندگی و خـوش بـخـتی نظری دارد و معیارهایی را متناسب با آن چه پذیرفته است ارائه می دهد.

بـه طـور کـلی نشانه هایی که در راستای معرفی دوست خوب بیان می شـود بـا گرایش های فکری و معتقدات مورد قبول افراد و خط مشی و سلیقه آنان در زندگی کاملا هم آهنگی و سنخیت دارد. همان گونه که در زمـیـنـه دوستی های متداول بین مردم این مسئله وجود دارد که اطـفـال تـرجـیـح مـی دهـند با اطفال به سر برند و نوجوانان با نـوجـوانـان و پـیران با پیران هم فکر خود; در این جا نیز همین نـکـتـه وجـود دارد. هرکس، فردی را شایسته دوستی می داند که با عـقیده و فکر و دید او نسبت به زندگی و ارزش های آن موافق و هم آهنگ باشد.

کبوتر با کبوتر باز با باز

کند هم جنس با هم جنس پرواز

عـلـی(ع) مـی فـرماید: (کل امرء یمیل الی مثله13; هر انسانی به همانند خود متمایل است.)

در تـفـسـیـر صـافـی، ذیـل آیـه 26 از سـوره نور که می فرماید: (الـخـبـیـثـات لـلخبیثین والخبیثون للخبیثات والطیبات للطیبین والـطیبون للطیبات; زنان ناپاک برای مردان ناپاک و مردان ناپاک بـرای زنـان ناپاک و زنان پاک برای مردان پاک و مردان پاک برای زنـان پـاک هستند، آمده است: روزی امام حسن مجتبی(ع) وارد مجلس مـعـاویـه شـد و پـس از ملاحظه معاویه و اطرافیان او که همگی از مـطـرودیـن و بـازماندگان دوران جاهلیت بودند، با تلاوت بخش اول این آیه فرمود:

سـهـم والـلـه یـا معاویه انت و اصحابک هولاء وشیعتک; آن زنان و مـردان نـاپاک به خدا قسم تو هستی ای معاویه و کسانی که این جا اطـراف تو را گرفته اند و پیروان توز. و[ آن گاه] با تلاوت بخشی دیـگـر از آیه که می فرماید: مردان و زنان پاک برای یک دیگرند، فـرمـود: سهم، علی بن ابیطالب واصحابه وشیعته; آنان علی بن ابی طالب و اصحاب و پیروان آن حضرت هستندز.)

این سخن حضرت به قدری محکم و متین و استوار بود که چون از مجلس مـعـاویـه برخاست، آنان لب فرو بستند و اعتراضی نکردند، چرا که خـود آنـان بـه خـوبـی مـی دانـستند آن چه معاویه و پیروانش را شـایـسـتـه یک دیگر کرده است، هم سنخ و هم فکر و هم عقیده بودن آنـان، و آن چـه امـیرمومنان علی(ع) و شیعیان آن حضرت را درخور یـک دیـگـر قـرار داده است، جهت و هدف و آرمان واحد داشتن آنان است.

از آن جـا کـه ما مسلمانیم و اسلام را مکتب جاوید و دستوراتش را اصـولـی و سـازگار با طینت پاک و سرشت خویش و بهترین نسخه برای سـامـان بـخـشیدن به امور دین و دنیای خود می دانیم، و از طرفی مـعـتـقدیم ظریف ترین و ارزش مندترین دوستی ها آن است که رنگ و بـوی مـعـنـوی داشـتـه بـاشـد و بـراساس ارزش های دینی، عقلانی، زیـربـنـایـی و مـاندگار طرح ریزی شده باشد و نه براساس هواهای نـفـسانی و امور فریبنده ظاهری و زودگذر، در مسئله بررسی نشانه های دوست خوب بیش تر از این زاویه به موضوع می نگریم و با توجه بـه آن چـه از پیش کسوتان این مکتب و الگوهای بشری یعنی امامان مـعصوم(ع) به ما رسیده است، به بررسی موضوع می پردازیم، چرا که عـلـی(ع) فـرمـوده اسـت: (لایصحب الابرار الا نظرائهم14; همراهی و مـصـاحـبت نمی کنند ابرار و نیکان را مگر کسانی که همانند آنان هستند.)

تـوجـه بـه مـوضـوع از دیدگاه مورد نظر مخصوصا در شرایط فعلی و اوضـاع نابسامان کنونی، بسیار ضروری می نماید. متاسفانه امروزه شـاهـدیم که با مدرنیزه شدن زندگی و بروز تفکرات نوگرایانه غیر اصولی و تقلیدمآبانه، بسیاری از دوستی ها و رفاقت های موجود در مـیـان نـوجـوانان و جوانان ما از نوع دوستی های اساسی و واقعی نـیـست و با جای گزین شدن یک سری معیارهای فریبنده جدید به جای مـعـیارهای اصولی و زیربنایی، روابط میان نوجوانان و جوانان ما بـه مـرز بـسـیـار خطرناک و بحران سازی رسیده است. بنابراین با تـوجـه به آن چه از امام صادق(ع) نقل شده است که فرمود: (الا کل خـلـه کـانت فی الدنیا فی غیر الله عزوجل فانها تصیر عداوه یوم الـقـیامه15; هر دوستی ای که در دنیا برای خدا نباشد، در قیامت بـه عـداوت و دشـمـنـی تـبـدیل می شود)، بر ما است که با احساس مـسـئـولـیـتـی بیش از پیش در معرفی معیارهای صحیح برای انتخاب دوست، نسل جوان خود را راهنما و مرشد باشیم.

معیارهای انتخاب دوست

الف) برخورداری از روح اجتماعی:

امـام صـادق(ع) می فرماید: (لاخیر فی صحبه من لم یر لک مثل الذی یـری لنفسه16; هیچ ارزش و بهایی ندارد رفاقت و دوستی با کسی که آن چه برای خود می خواهد، برای تو نخواهد.)

حـسـاسیت نسبت به مشکلات و نیازها و نابسامانی های اجتماعی، یکی از صـفـات بـرجـسته و پسندیده اهل ایمان است. افرادی که براساس ایـمـان بـه مبدا و معاد و سایر مقدسات، پیمان دوستی بسته اند، خـود را جـدای از دیگران نمی دانند و همواره به فکر هم نوعان و دوستان خود هستند.

اسـتـاد شـهـیـد مـرتضی مطهری(ره) با اشاره به حدیثی از پیامبر اکـرم(ص) مـی نـویـسد: (مثل اهل ایمان در دوستی متبادل و عاطفه مـشـترک، همانا مثل یک پیکر است که چون عضوی درد می گیرد، سایر اعـضای جسد بی قراری و هم دردی می کنند، درجه حرارت بدن بالا می رود و تـب عارض می گردد، استراحت و آسایش از تمام بدن رخت برمی بندد، بی خوابی پیدا می شود.

خاصیت موجود زنده این است که بین اعضا و اجزا همکاری و هم دردی و هـم آهـنگی هست. و آن جماد و مرده است که از خراب شدن یک جزء اثـری در سـایـر اجزا[یش] دیده نمی شود. جامعه نیز به نوبه خود حـیات و ممات دارد. روح اجتماعی نیز به نوبه خود حقیقتی است از حـقـایـق ایـن جـهان. اگر روح اجتماعی وجود داشته باشد و جامعه زنـده و جـان دار بـاشد، بدون شک هم دردی و همکاری در آن جامعه وجـود دارد; دیگر در آن جامعه جنس تقلبی برای یک دیگر تهیه نمی کـنـنـد، به یک دیگر کم نمی فروشند، رعایت انصاف و عدالت را می نمایند و در خوشی و ناخوشی دیگران شریک می باشند.)17

در حـقـیـقت، انسان برخوردار از روح اجتماعی، انحصارگر و منفعت طـلـب نـیـست که همه خوب ها را منحصرا برای خود بخواهد و با در نـظـر گـرفـتـن منافع خود همانند مگس تا زمانی به رابطه خود با دیـگـران ادامه دهد که منافعش ایجاب می کند. این دغل دوستان که می بینی/ مگسانند گرد شیرینی; بلکه او انسان فداکار و باانصافی اسـت کـه در بـرخـوردهـای اجتماعی همواره خود را جای دیگران می گـذارد و بـرای دیـگـران هـمـان را پسند می کند که برای خود می پسندد و همان را بد می شمرد که برای خود بد می داند.

افـراد بـرخـوردار از چنین روحیه عالی و ارزش مند، شایسته ترین دوسـتـان و بـهـترین همراهانی هستند که انسان می تواند در پرتو خـیر و برکت و با تکیه بر دوستی های صمیمانه و پایدار آنان، بر مـشـکلات زندگی و ناملایمات و سختی های روزگار چیره گشته و زمینه های رشد و نیل به سعادت و خوش بختی را برای خود فراهم سازد.

نـوع دوسـتـی و نـوع گـرایـی ایـن قـبیل دوستان، مهم ترین عامل بـازدارنـده ای است که آنان را از هر نوع خیانت و خسارت و زیان رسـانـدن بـه دوسـتـان خـود باز می دارد. قلب چنین افرادی برای دوسـتانشان می تپد، دست و پا و گوش و زبان و تمام وجود آنان در راسـتـای مـنافع دوستانشان در تکاپو و فعالیت است، آنان در صدد کـاسـتن از بحران ها و مشکلات دوستان خود هستند و نه مشکل ساز و بحران آفرین.

الـبـتـه در ایـن مـیـان نباید از دوست نمایان دام گستری که با اظـهـارات و خـدمـات فـریـب کـارانه خود در صدد به دام انداختن نـوجـوانـان ساده و کم تجربه هستند، غافل بود. آنان با چهره ای حـق بـه جـانب، خود را در قالب دوستان فداکار و دل سوز جلوه می دهـنـد تـا با وسوسه ها و حیله های شیطانی و اغواکننده، دوستان خـود را بـه گـم راهی و ناپاکی کشانده و به انواع گناه و پلیدی آلـوده سـاخـتـه و به هدف های ناجوان مردانه و شیطانی خود نایل آیـنـد. و هـمین نکته است که ما را وادار می سازد تا با احتیاط کـامـل و بـا بررسی مجموع فعل و انفعالات و افکار و اندیشه ها و عکس العمل افراد، دوستان خود را گزینش و انتخاب کنیم.

ب. خیرخواهی و انصاف:

طبع هر انسان طوری است که نسبت به افراد هم فکر و هم عقیده خود و کـسـانی که دیدگاه و نظر او را در مسائل مختلف زندگی بپذیرند و تـایـیـد کـنند، علاقه نشان می دهد و از آن ها بیش تر خوشش می آیـد. فـرق نمی کند مسئله مورد توافق، موضوعی کم ارزش و پیش پا افتاده باشد یا مسئله ای مهم و قابل توجه; او نسبت به افراد هم آهـنـگ بـا خـود در حمایت از یک تیم ورزشی با لباسی مخصوص (مثلا قـرمز یا آبی) به همان میزان اظهار علاقه می کند که نسبت به طرف داران خـود در مسائل خانوادگی، اجتماعی، یا حامیان خود نسبت به خط مشی ها و موضع گیری ها و یا گروه های سیاسی.

بـه طـور کـلـی تعریف و تمجید و به به و احسنت گفتن و طرف داری کـردن دیـگران از آن چه ما پذیرفته ایم، برای هریک از ما انسان هـا ذاتا مسرت بخش و امری طبیعی است و این امر در متمایل ساختن و تـشـویـق افـراد به نزدیک شدن به دیگران و برقرار کردن رابطه دوستانه با آنان بسیار موثر است.

در ایـن که هیچ یک از ما انسان ه، به جز معصومان، مصون از خطا و اشـتـبـاه نـیستیم، تردیدی نیست. این طور نیست که هرچه را ما پـذیرفته ایم یا هر اندیشه ای داشتیم و یا از هرچه خوشمان آمد، بـه جـا و درسـت باشد. ممکن است برخی از دیدگاه ها و داوری های مـا دربـاره مـسـائـل مـختلف نادرست و ناصحیح باشد. اما در این مـسـئله که آیا هرکس نسبت به ما خوش بین بود و از فکر و اندیشه و دیـدگاه ما در مسائل مختلف تعریف و تمجید کرد و همواره مدح و ثـنـای مـا را گـفت، شایسته دوستی و ارتباط می باشد یا خیر، با تـوجه به سطح فکر و فرهنگ افراد و برداشت آنان از دوست و دوستی در زندگی، دیدگاه های مختلفی وجود دارد.

افـراد سـطحی نگر و کوته فکر که ظاهربین اند و به دوست و دوستی هـمـانـنـد کـالایـی یـک بـار مصرف می نگرند و هدف های زودگذر و نـاپـایـدار در نـظـر آنـان جـلوه گر است، از این قبیل تعریف و تـمـجیدها و به به و چه چه گفتن ها بسیار مسرورند و دوستان خود را از مـیـان کسانی برمی گزینند که با هر فعل و هر حرکتی که از آنـان صادر می شود موافق و هم ساز باشند و برخلاف کاری های آنان مـهر تایید زنند و در مقابل خطاها و انحرافات و گناهان آنان دم فـرو بـرند و لب به اعتراض و انتقاد نگشایند. اما افراد خردمند و تیزبین که با توجه به معیار خیرخواهی و انصاف، دوستان خود را بـرمی گزینند در این مسئله رای و نظری دیگر دارند. آنان در صدد اصـلاح و رشـد و تـعالی خویش اند و انتقاد سازنده را بر تعریف و تـمـجـیدهای نابه جا و چاپلوسانه ترجیح می دهند و با آغوشی باز بـه اسـتـقـبال امر و نهی و تذکرات سازنده دوستان خود می روند.

آنـان در مـکـتـبـی تـربیت شده اند که معتقد است بهترین دوستان کـسـانی هستند که دیگران را به راه صواب و کار خیر رهبری کنند، عـیوبشان را به عنوان هدیه بازگو نمایند و خطاها و اشتباهاتشان را یادآور شوند.

به این روایات توجه کنید:

* پـیـامـبر گرامی اسلام می فرماید: (خیر اخوانکم من اهدی الیکم عـیـوبـکـم18; بهترین دوستان شما کسی است که عیب های شما را به شما هدیه کند.)

* حـضـرت عـلـی(ع) مـی فـرمـایـد:(خیر الاخوان، اقلهم مصانعه فی الـنـصیحه19; بهترین دوستان تو کسی است که در نصیحت کردن به تو کم تر اهل سازش باشد.)

* بـاز از آن حـضـرت روایـت شده که فرمودند: (الصدیق الصدوق من نـصـحک فی عیبک وحفظک فی غیبک وآثرک علی نفسه20; دوست واقعی تو کـسـی است که تو را در عیبت نصیحت کند و در غیابت حفظ کند و تو را بر خود مقدم دارد.)

* در جـای دیـگر می فرماید: (صدیقک من نهاک21; دوست تو کسی است که تو را[ از بدی ها] باز دارد.) از دیـدگاه اسلام کسانی که کارهای زشت و ناپسند ما را زینت داده و خـوب جـلوه می دهند و درصدد برطرف کردن عیب ها و نقاط ضعف ما برنمی آیند، خیانت کارند و لیاقت دوستی و رفاقت ندارند.

* امـیـرمومنان علی(ع) پرسیدند: (ای صاحب شر; کدام دوست بدترین دوسـتان است؟ فرمودند: المزین لک معصیه الله22; آن کس که معصیت و نافرمانی خدا را برای تو زینت کرده و خوب جلوه دهد.)

* امـام صـادق(ع) مـی فـرماید: (من رای اخاه علی امر یکرهه فلم یـرده عـنـه وهو یقدر علیه فقد خانه23; کسی که برادر خود را بر کـاری زشـت و نـاپسند دید و او را در حالی که قدرت داشت از کار زشتش باز نداشت، به او خیانت کرده است.)

الـبـته انتقاد و بازگو کردن عیب دیگران و محدوده آن برای خود، ضـوابـط و چارچوب مشخصی دارد که باید در جای خود بررسی شود. از طـرفـی مسئله انتقاد با لزوم حفظ اسرار دوستان که در روایات به آن اشـاره شده است، منافات ندارد. انتقاد در چارچوبی مشخص و به طـور خـصوصی و مخفیانه و برای اصلاح افراد انجام می گیرد و لزوم حـفـظـ اسرار یعنی پرهیز از افشا و بازگو کردن عیب و نقص افراد پـیـش دیـگران با انگیزه لطمه وارد کردن به آبروی آنان صورت می گیرد و این دو با هم فرق دارند.

این بود یکی دیگر از معیارهای دوست خوب که بازگو کردن نقاط ضعف و عـیـب دوسـتان در همین راستا و با انگیزه خیرخواهی و با توجه به مصلحت و نفع آنان صورت می گیرد.

بـرای پـرهیز از طولانی شدن بحث، بررسی دیگر معیارها و سایر بخش هـای مـرتبط با آن را در برنامه بعد دنبال می کنیم. ان شاءالله

پرسش های پایه 3

1. معنای دوست و دوستی چیست؟

الف) دوست یعنی محبت و دوستی یعنی مددکار.

ب) دوست یعنی ضد دشمن و دوستی یعنی یار.

ج) دوست یعنی مهربان و دوستی یعنی هم دلی.

2. کدام گزینه صحیح است؟

الف) دوستان چند روح اند در یک جسم، سخنی از بزرگان است.

ب) هرگز نمی توان با بریدن از هم نوع، احساس آرامش کرد.

ج) ممکن نیست انسان به انزواطلبی گرفتار شود.

3. دوستی برای کدام دسته اهمیت بیش تری دارد؟

الف) کودکان.

ب) نوجوانان.

ج) سال خوردگان.

4. تکمیل شخصیت، برآورده شدن نیاز طبیعی و میل باطنی، از نتایج چیست؟

الف) گزینش دوست.

ب) معاشرت و هم زیستی عادی.

ج) جوانی.

5.کدام گزینه کامل تر است؟

الـف) جـاذبـه هـای محیط و تربیت و توارث در شخصیت انسان تاثیر دارند.

ب) مـحـیـط زندگی و همراهی با دوستان، در موفقیت یا شکست انسان تاثیر دارند.

ج) جـاذبه های محیط و همراهی با دوستان و توارث در شخصیت انسان اثر می گذارند.

6. هم نشینی با هواپرستان فراموش خانه ایمان است یعنی:

الـف) ایـمـان، انـسـان را به فراموش کردن معاشرت با هواپرستان وادار می سازد.

ب) نشست و برخاست با هواپرستان، انسان را به فراموش کردن ایمان وامی دارد.

ج) هواپرستان، انسان را از هم نشینی با مومنان باز می دارند.

7. انسان برخوردار از فطرت پاک:

الف) از معاشرت با دوست خوب متنفر است.

ب) از داشتن دوست بد، مسرور می گردد.

ج) از داشتن دوست خوب لذت می برد.

8. از حدیث (کل امرء یمیل الی مثله) فهمیده می شود:

الف) نشانه های دوست خوب از دیدگاه اسلام با آن چه افراد براساس گرایش و سلیقه خود می پذیرند، ناهم آهنگ است.

ب) نـشـانـه هـای دوست، با گرایش ها و خط مشی و سلیقه افراد هم آهنگ است.

ج) تـمـایـل به برقراری رابطه دوستانه با کسانی که با انسان هم فکر و هم عقیده اند، نادرست است.

9. دوستی براساس ارزش های دینی و زیربنایی:

الف) با دوام و پایدار نیست.

ب) ظریف ترین دوستی ها است.

ج) ممکن است رنگ و بوی معنوی نداشته باشد.

10.عامل هم دردی و همکاری کدام است؟

الف) بی قراری.

ب) شریک غم و شادی دیگران بودن.

ج) روح اجتماعی داشتن.

11. انسان را از خیانت به دیگران باز می دارد:

الف) چیرگی بر مشکلات و سختی های روزگار.

ب) خود را جای دیگران فرض کردن.

ج) زمینه های رشد و نیل به سعادت را فراهم کردن.

12. مسرت بخش بودن تعریف و تمجید دیگران از ما:

الف) امری طبیعی است.

ب) قراردادی است.

ج) در برقرار کردن رابطه با دیگران بی تاثیر است.

13. هـرکس از اندیشه و دیدگاه ما در مسائل مختلف حمایت و تعریف کرد:

الف) دوست واقعی ما است.

ب) دوست ما نیست.

ج) می تواند دوست ما باشد.

14. کدام گزینه دیدگاه امام صادق(ع) است؟

الـف) هـر دوسـتـی ای کـه در دنیا برای خدا نباشد، در قیامت به دشمنی تبدیل می شود.

ب) کـسـی کـه برادر خود را بر کار زشتی دید و او را در حالی که قدرت داشت از کار زشتش باز نداشت، به او خیانت کرده است.

ج) هر دو مورد.

15. صلاح و فساد:

الف) قابل سرایت اند.

ب) مسری نیستند.

ج) از عوامل توارث به شمار می روند.

پی نوشت ها:

1ـ لغت نامه دهخد، کلمه دوستی.

2ـ غررالحکم، ج2، ص123.

3ـ تصنیف غررالحکم، ص414، حدیث شماره 9461.

4ـ همان، حدیث شماره 9455.

5 ـ میزان الحکمه، ج5، ص297.

6 ـ شهید مطهری، حکمت ها و اندرزه، ص281ـ280.

7ـ روش زندگی، ص160.

8 ـ نهج البلاغه شهیدی، نامه 69.

9ـ فرقان (25) آیه 28.

10ـ وسائل الشیعه، ج5، ص407.

11ـ بحارالانوار، ج15، ص51.

12ـ لرداویری، خوشی های زندگی، ص67.

13ـ غررالحکم، ج4، ص532.

14ـ همان، ج6، ص376.

15ـ مـیـزان الحکمه، حدیث شماره ;10270 به نقل از: نورالثقلین، ج4، ص612.

16ـ بحارالانوار (طبع ایران)، ج78، ص251.

17ـ شهید مطهری، همان، ص230ـ229.

18ـ میزان الحکمه، ج1، ص57.

19ـ غررالحکم، ج3، ص426.

20ـ همان، ج2، ص76.

21ـ همان، ج4، ص211.

22ـ بحارالانوار (همان) ج74، ص190.

23ـ همان، ج75، ص65.

دوستی و معیار انتخاب دوست چیست؟

دوستی چیست؟

عاجزترین مردم کسی است که از به دست آوردن دوست عاجز باشد و از او عاجزتر کسی است که دوستان به دست آورده را از دست بدهد.

دوستی چیست؟دوستان کسانی هستند که کسانی است که به یکدیگر محبت می کنند. چه متقین و اهل آخرت کهدوستیشان با یکدیگر به خاطر خداست( نه به خاطر منافع مادی) و چه اهل دنیا کهدوستیهایشان به منظور منافع مادی است . "

دوستی چیست؟دوستی چنین تعریف شده است:

 "دوستییعنی همنشینی، معاشرت و گفتگوی انسان با افرادی که به آنها علاقه و محبت دارد، زیرا با غیر دوست معمولاً کسی قصد معاشرت ندارد. ایندوستیو ارادت و محبت ، یا لِذاته است (یعنی به خودی خود مطلوب است ) و یا مجازی و واسطه ای است که انسان به وسیله آن به دوست حقیقی برسد."

بنابرایندوستیها ممکن است براساس منافع مادی وخواهش های نفسانی و اغراض و احساسات باشد و یا بر اساس یک انگیزه صحیح . با استفاده از آنچه گذشت،دوستیصحیح بر اساس معیارهای دینی را این چنین تعریف می شود :

محبت، علاقه، ارتباط روحی، حسن معاشرت و گفتگو میان دو فرد و یا بین افراد جامعه با ملاک صحیح و انگیزه های الهی ، به طوری که دوستان بر اساس آن بتوانند نیازهای فردی و اجتماعی و احتیاجات دنیوی و اخروی خود را تأمین کنند.

دوستی چیست؟ حقیقی

این نوع ازدوستیمخصوص اولیاء و مؤمنان واقعی است که تمام ارادت و انس و محبت خود را نسبت به خداوند تبارک و تعالی و اهل بیت عصمت و طهارت علیهم السلام صرف نموده اند. آری اینان نخبگان عالم و کسانی هستند که از غیر دوست رسته ، و به دوست پیوسته اند و آنچنان لذت ایندوستیرا چشیده اند که حاضر نیستند دنیا و آنچه در آن است را با لحظه ای انس و محبت و مناجات با خدای تعالی و ارادت به ساحت معصومین علیهم السلام عوض کنند

آنان که ایمان دارند بیشترین محبت و عشقشان به خداست .

برپایه آنچه تا بدین جا درتعریفدوستیگفته شد روشن می شود که هرعلاقه و محبتی که انسان به غیرازخداوند تبارک و تعالی و ائمه معصومین علیهم السلام دارد،دوستیمجازی است. حال اگر ایندوستیبرخاسته از خواهش های نفسانی و شر و فساد باشد ، رهزن آدمی است و انسان را به منجلاب فساد می کشد و اصولاً چنیندوستیهایی ناپایدار خواهد بود.

اما اگر این دوستی، دارای معیار صحیح بوده و از انگیزه الهی و فطرت انسانی نشأت گرفته باشد، ضمن آنکه پایدار می ماند، سرانجام انسان را به سعادت رهنمون خواهد شد.

بی شک یک مسلمان که با نگاه دینی، روش زندگی خود را ترسیم می کند و تمام مراحل و ابعاد آن را حرکت به سوی کمال می داند؛ درانتخاب دوست- که سهم عظیمی درسعادت وشقاوت دارد ونقش مهمی در زندگی بایفا می کند- دقت کامل را به عمل می آورد و دوستانی را جهت معاشرت و زندگی برمی گزیند که در این مسیر یار و مددکار او باشند. در این صورت است که این نوعدوستیو محبت مجازی، به بستر و واسطه ای برای رسیدن به آن حقیقت مطلق تبدیل می شود.

نخستین نکته ای که در اینجا باید بر آن تأکید شود این است کهدوستیو محبت دارای مراتب و درجاتی است. نباید تصور کرد کهدوستیبین افراد، یکسان است. حقیقت این است که دوستان مراتب مختلفی دارند؛ بعضی به عنوان دوست کامل شناخته می شوند ؛ زیرا از همه ی ویژگی ها و شرایط یک دوست کامل برخوردارند و بعضی شرایط کمتری را در خود جمع کرده اند.

دوستی و رفاقت حدودی دارد. کسی که واجد تمام آن حدود نیست، دوست کامل نیست و آن کس که دارای هیچ یک از آن حدود نباشد اساساً دوست نیست

با اطمینان می توان گفت که اینها دوستان برترهستند و اگردوستیبا این خصوصیات پیدا کردید، بدانید کیمیایی یافته اید که نباید آن را به آسانی از دست دهید. زیرا ارتکاب چنین خطایی از خرد به دور استدوستیمؤمن، جزئی از دین می باشد و شخص عاقل مراقب دین خود است.

رفقای صمیمی سه دسته اند:

دوستی چیست؟ تفاوت بین دوستان و مراتبدوستیاحتیاج به دلیل و برهان ندارد. لابد شما در زندگی دوستانی دارید کهدوستیبا آنان عذاب آوراست و به این ترتیب همیشه سعی می کنید خود را از آنان دور نگه دارید. در مقابل بعضی هستند که انسان حاضر است با صرف ساعت ها وقت وطی مسافت های طولانی و یا با تحمل رنج و مشقت، او را پیدا کند و ساعتی با او همنیشن باشد. این مطلب همان چیزی است که ما از آن به عنوان مراتبدوستییاد کردیم.

معیار دوستی چیست؟

همان طور که در تعریفدوستیاشاره شد،دوستیباید بر اساس معیار و ملاک صحیح استوار باشد. زیرا معمولاً ملاک افراد جهت گزینش دوستان، متفاوت است. چه بسا افرادی که با مقاصد نفسانی برای رسیدن به خواسته های دنیوی و یا بر اساس مقاصد شرورانه و مفسدت آمیز یا انگیزه های عاطفی غیرمعقول – تعصب ها- و خلاصهدوستیهای بی بنیاد و تصادفی اقدام به انتخاب دوست کنند. اما مسلمانی که با چراغ راهنمای عقل و با تدبیر و اندیشه، کلیه نیازهای مادی و معنوی و از آن جمله دوست یابی خود را تأمین می کند قطعاً دوستان خود را با ملاک صحیح و انگیزه الهی و برای خدا برمی گزیند. او می داند که تنهادوستیهای پایدار،دوستیاهل ایمان است که در دنیا و آخرت باقی خواهد ماند،

در قیامت همه دوستان به استثنای متقین، دشمن یکدیگرند.

اصولاً لازمهدوستیمتقابل این است که یک طرف، طرف دیگر را به کارها و وظایفش کمک کند. اگر این کمک در غیر رضای خدا باشد، در حقیقت به بدبختی و شقاوت و عذاب دائمی آن طرف کمک کرده است

ای کاش فلانی را دوست خود نگرفته بودم.

بر خلافدوستیهای متقین کهدوستیمایه پیشرفت آنان در راه خداست و در روز قیامت هم به سود ایشان خواهد بودکسی که برای خدا دوست بدارد و برای خدا دشمن بدارد وبرای خدا ببخشد، از کسانی است که ایمانش کامل شده.

دوستی چیست؟ 9 ویژگی یک دوست خوب

دوستی چیست؟ داشتن دوست خوب یکی از لذت‌بخش‌ترین تجربه‌های زندگی است. ارسطو، فیلسوف نامدار یونان باستان، دوست خوب را به منزله‌ی یک روح در دو بدن می‌داند. اما هیچ وقت با خودتان فکر کرده‌اید چه تعداد از افرادی که در حال حاضر دوست خطاب‌شان می‌کنید، نمونه‌ی یک دوست خوب و تمام عیارند؟ به نظرتان کدام یک از دوستی‌هایی که تا به الآن برقرار کرده‌اید تا آخر عمر دوام خواهند شد؟ فکر می‌کنید یک دوست خوب چه ویژگی‌هایی باید داشته باشد تا همیشه دوست‌تان باقی بماند؟ در ادامه با ما همراه باشید تا 9 مورد از ویژگی‌های دوست خوب را بشناسید.

1. دوست خوب کمک‌مان می‌کند با خودمان مهربان‌تر باشیم

شاید چون نتوانسته‌اید در مصاحبه‌ی کاریِ اخیرتان آن‌طور که می‌خواستید عمل کنید، حسابی از دست خودتان دلگیر هستید یا شاید به هر دلیلی حتی از دیدن تصویر خودتان در آینه بدتان می‌آید. بسیاری از ما هر وقت زندگی به کام‌مان نباشد، عادت داریم خودمان را سرزنش کنیم. در چنین شرایطی، یک دوست خوب می‌تواند نظر ما را درباره‌ی خودمان تغییر بدهد. دوست خوب اگر احساس کند از خودمان بدمان می‌آید، سعی می‌کند به طریقی حال‌‌مان را خوب کند.

دقیقا به همین دلیل، کسانی که از نعمتِ داشتن دوستان صمیمی برخوردار هستند، احساس خیلی بهتری نسبت به خودشان دارند، چرا که دوستان‌شان باعث دلگرمی‌‌شان می‌شوند و پشت‌شان را خالی نمی‌کنند. دوست خوب می‌تواند اعتماد به نفس‌مان را بالا ببرد. چنین افرادی وقتی کمک‌مان می‌کنند که نسبت به خودمان احساس بهتری داشته باشیم، خودشان هم حسِ خیلی خوشایندی پیدا می‌کنند.

2. دوست خوب اشتباهات‌مان را گوشزد می‌کند

همه‌ی ما گاهی بدون اینکه متوجه باشیم، مرتکب خطاهایی می‌شویم که شاید در آینده برای‌مان گران تمام بشوند. دوست خوب می‌تواند چنین خطاهایی را تشخیص دهد و اشتباهات‌مان را سر بزنگاه گوشزد کند، اما نه به منظور مچ‌گیری یا کینه‌توزی، بلکه از روی خیرخواهی. چنین صداقتی موجب شکل‌گیری دوستی‌های واقعی می‌شود. در دوستی‌های بی‌اساسی که مدت زیادی از شکل گرفتن‌شان نمی‌گذرد و همچنین دوستی‌های تصنعی، مطمئن باشید طرف مقابل‌تان چیزی جز خوشایندتان نخواهد گفت. اما در دوستی‌های واقعی، طرف مقابل به خودش اجازه می‌دهد هرچه را در ذهنش می‌گذرد، روراست بیان کند. افراد صادق و قابل اعتماد می‌توانند تجربه‌ی یکدوستیواقعی را نصیب‌مان کنند.

3. دوست خوب وقتی با شماست، جز به همان لحظه به هیچ چیز دیگری فکر نمی‌کند

دوست خوب کسی است که همه‌ی هوش و حواسش به لحظه‌ی با هم بودن‌مان است، طوری که احساس کنیم حضورش در زندگی‌مان یک اصل حیاتی است. دوست خوب علاوه بر نیازهای خودش به نیازهای طرف مقابلش هم توجه می‌کند و وقتی در کنار دوستش وقت می‌گذراند، فکرش فقط و فقط همانجاست. پس برای اینکه بتوانید همه‌ی هوش و حواس‌تان را به دوست‌تان اختصاص دهید، پیشنهاد می‌کنیم وقتی با هم هستید تلفن همراه‌تان را در جیب‌تان بگذارید. بر اساس نتایج پژوهشی که در سال 2012 انجام شد، تلفن همراه روی روابط بین‌ فردی تأثیر منفی می‌گذارد. اما مطمئن باشید یک دوست خوب هرگز اجازه نمی‌دهد تلفن همراهش کوچک‌ترین خدشه‌ای به روابط‌تان وارد کند.

4. دوست خوب شنونده‌ی خوبی است

آیا تا به حال برای‌تان پیش آمده که موقع درد دل کردن، دوست‌تان یک‌دفعه وسط حرف‌تان بپرد و درباره‌ی مسائل مربوط به خودش شروع به صحبت کند؟ در چنین مواقعی چه حسی دارید؟ حتما احساس کرده‌اید که روند گفت‌وگو رضایت‌بخش نیست، چرا که دوست‌تان فقط سعی دارد درباره‌ی موضوعاتی که به خودش مربوط می‌شوند، صحبت کند. اما در دوستی‌های واقعی، روند گفتگو همیشه دوطرفه است. اینکه هر دو طرف به همدیگر اجازه‌ی صحبت کردن بدهند، موجب تقویت روابط بین‌فردی می‌شود. پس برای اینکه به یک گفتگوی متعادل برسید، سعی کنید وقتی طرف مقابل‌تان صحبت می‌کند، با تمام وجود به صحبت‌هایش گوش کنید. کسانی که شنونده‌ی خوبی هستند، این حس را منتقل می‌کنند که صحبت‌های طرف مقابل‌شان قابل درک است.

5. دوست خوب در سختی‌ها حمایت‌مان می‌کند

اینکه فقط در خوشی‌ها کنار یکدیگر باشیم، برای یکدوستیواقعی کافی نیست. دوست خوب کسی است که در تمامی فراز و نشیب‌های زندگی پشت‌مان را خالی نکند. دوستی چیست؟به عبارت دیگر، دوست خوب کسی است که سعی کند در خوشی‌ها، ناراحتی‌ها، موفقیت‌ها، شکست‌ها و خلاصه در تمامی تجربه‌های زندگی، شریک احساسات‌مان شود. در دوستی‌های واقعی، وقتی طرف مقابل‌مان را به اندازه‌ی کافی شناختیم، سطح اعتمادمان آن‌قدر بالا می‌رود که خودمان هم اجازه می‌دهیم دوست‌مان در اوقات سخت زندگی همراهی‌مان کند. اگر چنین فردی در زندگی‌تان باشد، حتما می‌دانید که دوست خوب درست مثل اعضای خانواده می‌ماند.

6. دوست خوب اضطراب‌مان را کم می‌کند

دوست خوب باید بتواند عواملی را که طرف مقابلش را به اضطراب و تنش دچار می‌کند بشناسد. دوست خوب وقتی تحت فشار روانی هستیم، درک‌مان می‌کند و می‌تواند کمک‌مان کند که در چنین شرایطی درست تصمیم بگیریم. حتی زمانی که نیازی به هم‌فکری نداشته باشیم، حضور یک دوست خوب می‌تواند حسابی آرامش‌بخش باشد. بر اساس پژوهشی که در سال 2011 انجام شد، پژوهشگران دریافتند وقت گذراندن با دوستانِ خوب در کاهش استرس مؤثر است.

7. دوست خوب نمی‌گذارد مغرور شویم

دوستی چیست؟ دوست خوب کسی است که از دستاوردها و موفقیت‌های‌مان خرسند شود و البته کمک‌مان کند که هرگز به خاطر داشته‌های‌مان دچار غرور نشویم. حتما شما هم دوستانی دارید که از ایام قدیم یکدیگر را می‌شناسید و خیلی قبل‌تر از زمانی که در کسب‌و‌کارتان اسم و رسمی به هم بزنید، با هم دوست بوده‌اید. چنین دوستانی خودِ واقعی‌مان را می‌شناسند. در نتیجه نه تنها در موفقیت‌ها همراهی‌مان خواهند کرد، بلکه هر زمان که احساس کنند مغرور شده‌ایم، یادمان می‌اندازند که فروتنی پیشه کنیم.

8. دوست خوب برای با هم بودن‌مان وقت می‌گذارد

گاهی دوستی‌ها به دلیل مشغله‌های کاری یا خانوادگی کم‌رنگ می‌شوند، اما دوستان واقعی هیچ وقت اجازه نمی‌دهند که مشغله‌های زندگی روی روابط‌شان تأثیر بگذارد. دوست خوب سعی می‌کند با همه‌ی مشغله‌هایی که دارد، باز هم برای با هم بودن‌مان وقت بگذارد یا حتی شده تلفن بزند. اگر برای دوستان‌مان وقت نگذاریم، روابط‌مان به تدریج کم‌رنگ و کم‌رنگ‌تر خواهد شد. دقیقا به همین دلیل است که بسیاری از دوستی‌های دوران کودکیبعد از ازدواج و بچه‌دار شدن کم‌کم از بین می‌روند.

9. دوست خوب باگذشت است

دوستی چیست؟همه‌ی ما گاهی در روابط‌مان قضاوت‌های نادرست می‌کنیم. دوستان واقعی به جای اینکه دلخوری‌شان را از یکدیگر پنهان کنند، مشکل‌شان را مستقیما مطرح می‌کنند تا سوءِتفاهم‌ها از بین برود. دوستان خوب یکدیگر را درک می‌کنند و به همین دلیل می‌توانند نسبت به هم بخشنده و باگذشت باشند. اگر در روابط‌مان مدام درگیر دلخوری‌های گذشته باشیم، روابط‌مان هیچ پیشرفتی نخواهد کرد. دوست خوب کسی است که بتواند گذشت کند و اگر خطایی کردیم که باعث دلخوری‌ شد، اینقدر باگذشت باشد که بتواند از اشتباهات‌مان بگذرد. پس بیایید این واقعیت را بپذیریم که همه‌ی ما گاهی اشتباه می‌کنیم، اما می‌توانیم به کمک یکدیگر یاد بگیریم انسان‌های بهتری باشیم.

احمدرضا کرامت

اخطارهای دنیای مجازی ،کسب و کار در فضای مجازی و تحلیل فضای فرهنگی ،سیاسی و اجتماعی

دوستی یعنی چه

جواب کاربران در نظرات پایین سایت

مهدی : نمیدونم, کاش دوستان در نظرات جواب رو بفرستن.